"...maar wordt vervuld met de Geest"
(Efeze 5: 18)

In de herberg (naar goed katholiek gebruik tegenover de kerk in Pernis!) kunt u zich laten vullen met drank en als u ervan vol bent zal dat ook te zien en te merken zijn. Volgelopen zult u ánders lopen en volgegoten zult u óverlopen van een andere spraak (lallen komt van lalein in het grieks dat spreken betekent!). In de kerk kunt u zich laten vullen met de Geest, kunt u vollopen met Heilige Geest. En overgegoten met de Geest zal er ook een andere spraak uit uw mond komen.

Nu komt het wel eens voor als er mensen de herberg verlaten, dat je daaruit kunt afleiden dat ze volgelopen zijn... Maar komt het ook wel eens voor dat iemand uit dat huis ertegenover het ánders verlaat: omdat hij of zij vol is van de Geest, geestelijk dronken is? Of wint de kroeg het van de kerk als het gaat om het veranderingsproces dat ze teweeg brengt wanneer je in één der huizen geweest bent?

Op Pinksteren gaat het om de vulling met de Heilige Geest, om de verzilvering van Pasen. De gekruisigde en opgestane Heer trekt door de Geest binnen in het hart van de leerlingen en wordt zichtbaar en hoorbaar in hun getuigenis. Pasen (en Kerst als voorbereiding op Pasen) gedenk je, Pinksteren vier je. Met Pasen gedenken we het heilsfeit bij uitstek (het is gebeurd, het heeft in de tijd op een bepaalde plek plaatsgevonden), met Pinksteren vieren we een feest dat ook vandaag nog wil en moet plaatsvinden! (wil de kerk léven i.p.v. nog even óverleven...).

Maar de vraag is natuurlijk: hoe kan Pinksteren van een feest waarop we terugblikken en waarover we preken ook een feest in het hier en nu worden dat we beleven? Hoe kan de Geest u en mij in vuur en vlam zetten? Een langdurig bezoek aan de herberg met veel vuurwater kan dat, een bezoek aan het Feijenoord-stadion kan dat (of als onze eigen kinderen voetballen...), een belastingteruggave doet dat, een mooie vrouw (of man) eventueel of een lot uit de loterij, maar hoe doet de Geest dat nu?

De (wat bedenkelijke) voorbeelden doen een beroep op ons gevoel, ons gemoed, onze sentimenten en hartstochten. Die laaien en vlammen op, al dan niet onder invloed, bij de één op sportief gebied, bij een ander op erotisch gebied en bij een derde op financieel gebied. Dat zijn egovlammen. Maar kan de Geest ons gemoed raken, een hartstocht worden? Of moeten we in de kerk ons gevoel thuislaten (of onderdrukken) en nuchter en verstandig zijn? Soms lijkt dat erop?

Maar ik hoop niet dat het waar is; want als we God niet toelaten durven in ons gevoel, in ons gemoedsleven nestelt de duivel zich erin. De Bijbel wijst ons de weg in het verkrijgen van de Geest. De discipelen, zo lazen we, waren ééndrachtig bijeen, waren bíddend bijeen en zaten bijeen (waarbij zitten een staande uitdrukking is voor lezen, studeren, bijbelonderzoek, beloften van God bij elkaar sprokkelen en overpeinzen). De Geest wil gebeden zijn, de Geest wil zich in de gemeente kenbaar maken, die één is en de Geest wordt opgelezen uit het Woord dat vol is van de Geest.

Het is daarom goed de dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren daarvoor te gebruiken: om biddend, met elkaar, gebogen over de Schriften gelovig en verwachtingsvol de Geest in te wachten. Niet om na Pinksteren daar weer mee te stoppen, maar om het gevoed door deze tiendaagse steeds intenser te doen. Dan zal, als de kerk uitgaat het een leven geven van jewelste, waarbij de uitgang uit de kroeg verbleken zal... Een leven van jewelste, omdat het hartstochtelijk toegewijd aan God, van Hem geniet en tot eer van Hem stralend getuigen wil.

Een Geestrijk Pinksteren toegewenst!