7^e verslag Roemenië reis 2020.

We zouden vanmorgen om 10.00 uur vertrekken om een aantal gezinnen te bezoeken, dus uitgebreid tijd om te wassen, aankleden en te ontbijten. Van uit onze ooghoek zagen we dat de pakketten alvast in de auto werden gezet, dus we zouden zeker op tijd op pad gaan. In een iets kleinere auto, deze was met een achterbank, binnen we met 4 personen op pad.

De manager van het kindertehuis, Gaby, onze vertaler, Ron en ondergetekende. Onderweg nog iemand opgehaald, een vriendin van Adriana, want zij wist precies waar de gezinnen woonde die wij zouden gaan bezoeken. Na een klein uur kwamen we aan bij het 1^e gezin bestaande uit man, vroeg en 3 kinderen. De man was werken en de rest van de familie was thuis en werden door min of meer verrast met een bezoek. De indruk die w hier kregen is moeilijk te beschrijven.

Een klein huisje waar de armoede van afstraalde, koud, weinig kleding en weinig te eten. De overige gezinnen die we bezochten zaten in dezelfde situatie en we werden er stil en verdrietig van. De hoop die er was kwam uit de gebeden die we met elkaar mochten houden. Gevraagd om hoop, geloof en liefde, zeker voor de kinderen want die moeten nu opgroeien zonder ook maar enige vorm van toekomst. Er is hier bijna niemand die omkijkt naar deze mensen. Daarom vinden wij het zo belangrijk om ieder jaar naar Roemenië af te reizen. En natuurlijk kunnen we niet iedereen helpen, maar als we niet gaan dan wordt er door de gemeentes in Pernis niemand geholpen.

Rond de middag waren we terug.

Na de lunch hebben we alle kinderen in het kindertehuis een schoenendoos kunnen aanbieden. Dit was werkelijk één groot feest. Deze kinderen hebben het niet echt slecht, maar een schoenendoos krijgen die alleen voor jouw is dat is toch wel iets bijzonders. Alle makers namens deze kinderen, hartelijk dank. De kinderen in dit tehuis hebben het goed. Ze hebben een mooie slaapkamer die ze met 4 of 5 kinderen moeten delen. Ze hebben voldoende kleding en er is voldoende te eten. In de zomer helpen deze kinderen met allerlei klusjes. Zoals de varkens, kalkoenen  en kippen voeren. Verder wordt er van ze verwacht dat ze meedraaien in verschillende roosters voor schoonmaken, keukendienst, etc.

Na het avondeten belanden we in een discussie met Gaby en Jack, de vrijwilliger uit Amerika die alles heeft achtergelaten om hier te helpen. Gaby is bij de geboorte door haar moeder verlaten. Later heeft zij contact gezocht met haar moeder maar die wil van niets weten. Deze Gaby, bijna 20 jaar, had een ruzie gehad met haar zusje, die in dezelfde situatie zit als haar zusje en die ook in dit kindertehuis woont. Gaby las uit de bijbel, ze bid iedere dag en toch had zij het gevoel dat God haar niet zag of hoorde. Tot tranen toe geroerd kon zij het niet begrijpen dat God haar dit leven had gegeven. Geen vader, geen moeder, en haar zusje die volgens haar haar leven vergooide. Jack probeerde met al zijn levenservaring, Jack is 50 jaar, haar enigszins te benaderen en haar to een ander inzicht te brengen. Ron en ik probeerde mengde ons zijdelings hierin maar niets mocht baten. Op een gegeven moment ging ieder zijn of haar weg en vanmorgen was de lucht een klein beetje geklaard. We hebben voor haar gebeden dat er vrede in haar hart mag komen en dat ze God blijft loven en prijzen ondanks alles wat ze heeft meegemaakt.

Omdat er voor ons hier niet zo veel te doen is hebben we besloten om zondagmorgen na het ontbijt te vertrekken. Vanuit een onrustig Brad, zeggen wij u welterusten,

Ron en Bas.